Iam estis barbiro nomata Ljang Ĝjaŝou en Ŭuŭej-gubernio, Anhŭi-Provinco. Lia kapo estis pinta je la verto kiel tiu de cervo, kaj liaj okuloj estis malgrandaj kiel tiuj de rato. Li estis malbela. La ekstera malbeleco estis nenio kompare kun lia malica koro. Li ĉiam kvereladis kaj ĉantaĝadis. Li neniam provis plibonigi siajn konduton kaj sintenon.
　　 Li estis ankaŭ tre avida. Lia ŝatata manĝaĵo estas ranoj ― ilin la ĉinoj nomas "Kokojn de la Kampo". Li ne manĝis sen ranoj. Li scipovis multajn metodojn por kuiri ranojn. Li havis multajn amikojn, kiuj estis ne pli bonaj ol li, kaj ili ĉiuj diris, ke la ranoj kuiritaj de Ljang Ĝjaŝou estas plej bongustaj.
　　 Ju pli ili laŭdis lin, des pli da ranoj Ljang mortigis, kvazaŭ la ranoj estus liaj malamikoj, kiujn li volas ekstermi. Li tiel agis ĝis li atingis aĝon de 40 jaroj, kiel mezaĝulo.
　　 Iun nokton, li dronis en profundan dormon. Tiam li sentis jukon en la tuta korpo. Li kvazaŭ vidis, ke lia tuta lito estas plena de ranoj. La ranoj kovris la litkovrilojn, la kapsusenojn, kaj la litkapon. Ĉie estis ranoj.
　　 "Strange!" li diris al si mem, "Bone! Mi scias bone, kion mi faru kontraŭ ili." Li amasigis la ranojn kaj metis ilin en la poton. Kiam li revenis al la dormĉambro, li denove trovis, ke lia lito estas kovrita de pli da ranoj.
　　 Ljang trapasis la tutan nokton tiamaniere. Li senĉese kaptadis ranojn de sur sia lito. En la sekva tago, li alvokis plurajn amikojn kaj diris al ili, kiel li pasigis la nokton kolektante ranojn de sia lito. Sed liaj amikoj neniel povis imagi pri tio.
　　 Subite, Ljang ekkaptis sin je la ŝultro.
　　 "Jen revenas la ranoj," li kriis.
　　 "Mi vidas nenion," diris unu el liaj amikoj.
　　 "Jen! Ĉitie, estas rano sur miaj brovoj! Nun alia estas en miaj haroj!" Ljang panikiĝis, kaj ankaŭ liaj amikoj konfuziĝis. Ili ne povis vidi eĉ ombron de rano. Ili nur vidis, ke Ljang kuregis, forrazis siajn haron kaj brovojn per razilo. Sed ili vidis neniun ranon. "Eble li freneziĝis," ili flustris.
　　 Ekde tiam, Ljang vidis ranojn atakantaj lin ĉiutage. Li provis sin defendi per raziloj, sed la ranoj senĉese venis. Li petis, ke liaj amikoj helpu, sed nur li povas vidi la tiel nomatajn ranojn. Li vivis freneze ses monatojn antaŭ ol li mortis finfine.
　　 Ĉu li estis elĉerpita de bataloj kontraŭ la ranoj? Ĉu la ranoj venĝis? Aŭ ĉu li freneziĝis? Neniu certas pri tio. Sed ĉiuj sciis, ke se li ne kuiris tiel multe da ranoj, li ne suferis tiel terure.