Ĝao Jong estis kolportisto. Li kaptis kaj vendis krabojn por vivteno, tial li mortigis multajn vivaĵojn, sed li estis tre fidela al sia patrino. Li elspezis neniom el la gajnita mono por si men, sed nur por prizorgi sian maljunan patrinon. Ĉiuj diris, ke li estas tre fidela.
　　 Kvankam la filo estis bona, sed la patrino estis malica. Ŝi neniam instruis sian filon fari bonajn aferojn. Ŝi elspezadis eĉ ĉiujn monerojn gajnitajn de la filo manĝi kaj drinki.
　　 Fine, ŝi eksuferis de malsano. Ŝi ĝemis de doloro en la lito. Foje, kiam Ĝao Jong revenis hejmen, li estis terurigita de la vidaĵo. Lia patrino kondutis freneze. Ŝi tenis enmane kanaban ŝnuron, kiun Ĝao Jong uzis por ligi la krabojn, ĝin enbuŝigis kaj englutis. Ĝao Jong hastis por ĉesigi ŝin, tamen ŝi puŝis lin for de si. Iom poste, ŝi eltiris la ŝnuron, sed apenaŭ ŝi elbuŝigis ĝin, ŝi denove englutis ĝin. Ŝi ĝemadis kaj vomadis dum la tuta tempo. La najbaroj aŭdis tion kaj alvenis por vidi, kio okazas.
　　 La ŝnuro estis kovrita de sango kaj malpuraĵo en ŝiaj pulmo kaj intestoj, kaj la ĉambro estis plena de fiodoro. Tio estis tiel naŭza, ke multaj el la najbaroj ne povis sin deteni de vomado.
　　 Fine Sinjorino Ĝao sin klinis al la kapkuseno kaj diris anhelante, "Mia filo mortigis multajn krabojn por gajni monon. Tio estas peko kontraŭ la naturo, sed almenaŭ li estas fidela kaj uzas la monon por vivteni min. Sed mi ne scipovis elspezi la monon en ĝusta maniero! Mi fiuzis la sangomakulitan monon por manĝi kaj drinki, tial mi havas timindan ŝuldon por pagi. Mi devas purigi mian internaĵon, alie, mi suferos des pli grandan doloron pro mia malico."
　　 Ĝao Jong bedaŭris, ke li sin vivtenis per la sufero de tiel multaj senkulpaj kraboj. La patrino kaj la filo ploradis kaj ploradis. Nelonge poste, la patrino de Ĝao Jong mortis mizere.