Antaŭ longa tempo iu nomata Ŭang Dalin vivis en Suĝoŭ-urbo. Ĉiuj vivestaĵoj estas karaj laŭ li. Li aĉetis bestojn kaj liberigis ilin de la kaĝoj.
　　 Kiam ajn geknaboj en la vilaĝo kaptis fiŝojn, birdojn aŭ insektojn, li ĉiam pagis por ke ili forlasu ilin. Li diris al ili: "Estas ne bone mortigi bestojn. Ĉu vi ne vidas, kiel feliĉaj la birdoj estas en la arbaro? Kiam vi kaptas ilin, pripensu, kiel maltrankviliĝas iliaj gepatroj. Rigardu, kiel feliĉaj estas la fiŝoj en akvo. Ili naĝas tien kaj reen. Ili estas belaj en niaj okuloj. Pro kio vi ilin kaptas kaj pelas en morton? Vi vere devas ne mortigi."
　　 La infanoj revenis hejmen kaj sciigis al siaj gepatroj, kion diris Ŭang. Iliaj gepatroj ankaŭ konsentis kun li.
　　 Tiam Ŭang malsaniĝis. Li suferis de nekuracebla malsano. Kuracisto diris al liaj familianoj, ke ili elfosu tombon por li. Ĵus kiam li estis mortanta, li aŭdis feon parolanta al li. Li eĉ ne aŭdacis kredi siajn proprajn orelojn.
　　 La feo diris al li: "Ŭang Dalin, nun estas tempo por via morto. Sed vi savis tiel multajn vivojn, tial vi ankaŭ savas vin mem. Vi ne mortos je la nuna tempo."
　　 Ŭang malfermis siajn okulojn. "Mi ankoraŭ ne mortas!" Li diris al la familio. Poste, li ellitiĝis kaj tute resaniĝis.
　　 Ŭang ne mortis tiam. Li vivis ĝis la aĝo de 97 jaroj. Liaj filoj, nepoj, pranepoj kaj prapranepoj vivis kune kun li en granda feliĉa familio.
　　 Ŭang estis tiel fortuna, ĉar li havis bonan koron kaj kredis, ke ĉiuj vivoj estas same karaj.