Tu Ĉinŭu, la guberniestro de Ĉjantang en Ĝeĝjang-provinco malsaniĝis. Kuracisto donis al li eraran medicinaĵon pro malatento, kaj de tio li preskaŭ perdis sian vivon.
　　Tu Ĉinŭu ekkonsciis, kiel valora kaj efemera estas la homa vivo, li do faris ĵuron: "Mi ĵuras, ke mi dediĉu mian tutan vivon helpi aliajn kaj savi la mondon. La plej grava tasko estas savi ĉiujn en la mondo kaj penti pri la estintaj misfaroj. Do nenio krom tio estu pripensinda por mi."
　　Iun tagon, Bodisatvo Avalokiteŝvaro, la Kompatema Savanto, venis en lian sonĝon kaj diris: "En via pasinta vivo vi estis oficisto de Ĉu-regno. Kvankam honesta, vi estis tro rigora, ke al aliaj vi kaŭzis grandan suferon, kio devus esti evitita. Vi estis nek avara nek egoisma, sed via konduto perdigus al vi la postenon. Kaj krome, vi manĝis multajn bestojn, kaj via vivo mallongiĝos rezulte de tio."
　　"Feliĉe, la malsano elvekis vian konsciencon kaj vi faris elkoran ĵuron. Estis tre bone, ke vi firmvole decidis helpi aliajn kaj lasi nenian malamon en via koro. Se vi volas vivi pli longe, la plej granda kaŝa merito por tio estas savi vivestaĵojn. Elliberigu vivestaĵojn katenitajn en la kaĝoj aŭ breditajn por mortigo. Tio ankaŭ plialtigos la postenon al vi."
"Memoru kaj agu bone."
　　Vekiĝinte, Tu Ĉinŭu ordonis al siaj familianoj, ke ili ne plu mortigu bestojn. Li komencis donaci monon por liberigi la mortigotajn bestojn.
　　Efektive, li estis promociita kiel estro de Ĝjuĝjang-gubernio vintre, kaj en la sekva printempo, li resaniĝis el ĉiuj suferoj. Li estis tre dankema al la budhoj kaj bodisatvoj. Li ĉiam memoris sian ĵuron helpi al aliaj, kaj laŭeble instruis homojn ne plu mortigi, sed liberigi vivestaĵojn.
　　Tu estis honesta, kaj ĉiam faris sian taskon atenteme. Li ĝuis longan vivon kaj fine mortis hejme en maljuneco.